JAIME SABINES ชีวประวัติสไตล์ผลงานและวลี - วรรณกรรม - 2025

Jaime Sabines Gutiérrez (พ.ศ. 2469-2542) เป็นนักเขียนกวีและนักการเมืองชาวเม็กซิกันงานวรรณกรรมของเขาได้รับการยกย่องว่าเป็นหนึ่งในงานที่โดดเด่นที่สุดในศตวรรษที่ 20 งานกวีของเขาพัฒนาขึ้นโดยสัมพันธ์กับความเป็นจริงของเขาค้นหาแรงบันดาลใจในสถานที่ทางสังคมทั่วไป

งานของ Sabines โดดเด่นด้วยการใช้ภาษาที่เรียบง่ายเข้าใจง่าย การแสดงออกในงานเขียนของเขาเป็นธรรมชาติและเป็นธรรมชาติซึ่งเป็นคุณภาพที่ทำให้เขาสามารถรักษาความใกล้ชิดกับผู้อ่านได้ นอกจากนี้กวีนิพนธ์ของเขาเป็นของจริงโดยแทบจะเชื่อมโยงกับชีวิตประจำวัน

AgustínYáñezซึ่งเป็นอาจารย์ Sabines ที่ UNAM ที่มา: Salvador alc ผ่าน Wikimedia Commons

วรรณกรรมของนักเขียนชาวเม็กซิกันไม่ได้เชื่อมโยงกับกระแสหรือการเคลื่อนไหวใด ๆ ซึ่งทำให้เขาสร้างขึ้นจากสิ่งที่เขารู้สึกจริงๆ งานส่วนใหญ่ของเขาเกี่ยวข้องกับความรักและความเสียใจโดยที่ความหยาบอารมณ์ขันและความอ่อนโยนมักเป็นแง่มุมต่างๆ

ชีวประวัติ

เกิดและครอบครัว

Jaime Sabines เกิดเมื่อวันที่ 25 มีนาคม พ.ศ. 2469 ที่เมือง Tuxtla Gutiérrezรัฐเชียปัส เขามาจากครอบครัวที่มีวัฒนธรรมซึ่งเชื่อมโยงกับประวัติศาสตร์และการเมืองของเม็กซิโก พ่อแม่ของเขาคือ Julio Sabines จากเลบานอนและ Luz Gutiérrezชาวเม็กซิกัน เขาเป็นเหลนของทหารและผู้ปกครองJoaquínGutiérrez เขามีพี่ชายสองคน: Juan และ Jorge

Sabines Education

Jaime Sabines ตั้งแต่อายุยังน้อยได้รับการสอนวรรณคดีจากพ่อของเขา ปีแรกของการฝึกอบรมอยู่ในบ้านเกิดของเขาจากนั้นเขาก็ไปที่สถาบันวิทยาศาสตร์และศิลปะแห่งเชียปัส ในตอนท้ายของขั้นตอนนั้นเขาไปที่เม็กซิโกซิตี้

ในปี 1945 เมื่อเขาอายุสิบเก้าปี Sabines เริ่มเรียนที่ National School of Medicine อย่างไรก็ตามหลังจากนั้นสามปีเขาก็ถอนตัวไปเรียนภาษาและวรรณคดีสเปนที่มหาวิทยาลัยอิสระแห่งชาติเม็กซิโกซึ่งเขายังเรียนไม่จบ เขาเป็นนักเรียนของนักประพันธ์ชื่อดังAgustínYáñez

อีกครั้งในเชียปัส

ระหว่างปีพ. ศ. 2492 และ พ.ศ. 2494 Sabines ตีพิมพ์สองชื่อ: Horal และ La signal ในปีพ. ศ. 2495 เขาถูกบังคับให้ออกจากโรงเรียนเพราะพ่อของเขาประสบอุบัติเหตุเขาจึงกลับไปเชียปัส ในช่วงเวลานี้เขาเริ่มยุ่งเกี่ยวกับการเมืองเขียนต่อและทำงานเป็นพนักงานขายในร้านฮวนน้องชายของเขา

ชีวิตส่วนตัว

รูปปั้นของJoaquín Miguel Gutiérrez Canales ปู่ทวดของ Sabines บน Paseo de La Reforma ที่มา: Sarumo74 ผ่าน Wikimedia Commons

ไม่นานหลังจากกลับไปเชียปัส Jaime Sabines ได้พบและแต่งงานกันในปีพ. ศ. 2496 ซึ่งเขาคือความรักและหุ้นส่วนในชีวิตของเขา: Josefa RodríguezZabadúa ด้วยคำว่า "Chepita" ในขณะที่เขาตั้งชื่อเล่นให้กับภรรยาของเขาเขามีลูกด้วยกัน 4 คน ได้แก่ Julio, Julieta, Judith และJazmín

มุ่งเน้นไปที่การผลิตวรรณกรรมของเขา

ในช่วงเจ็ดปีที่เขาอยู่ในเชียปัสตั้งแต่ปีพ. ศ. 2495 ถึง พ.ศ. 2502 ซาบิเนสมุ่งเน้นไปที่การพัฒนาความสามารถด้านการเขียนและวรรณกรรม ในเวลานั้นเขาตีพิมพ์บางชื่อเช่นAdán y Eva y Tarumba; ในปีพ. ศ. 2502 เขาได้รับรางวัล Chiapas Prize จากผลงานวรรณกรรมของเขา

อีกเวทีหนึ่งในฐานะพ่อค้า

ในปีพ. ศ. 2502 Jaime Sabines ได้เริ่มมีผลในฐานะนักเขียนแล้ว อย่างไรก็ตามในปีนั้นเขาไปที่เม็กซิโกซิตี้ด้วยความตั้งใจที่จะเริ่มต้น บริษัท อาหารสัตว์ร่วมกับฮวนน้องชายของเขาเพื่อเลี้ยงดูครอบครัว

แขนเสื้อของ UNAM สถานที่ศึกษาของ Sabines ที่มา: ทั้งโล่และคำขวัญJosé Vasconcelos Calderónผ่าน Wikimedia Commons

นอกเหนือจากกิจกรรมในฐานะพ่อค้าแล้วผู้เขียนยังคงทำงานในฐานะนักเขียน ในปีพ. ศ. 2504 ซาบิเนสต้องสูญเสียพ่อของเขาซึ่งเป็นคนที่มีอิทธิพลต่อการเขียนของเขา ห้าปีต่อมาเขาต้องผ่านความเจ็บปวดจากการตายของแม่ ทั้งสองเหตุการณ์ทำให้เขาอุทิศบทกวีให้กับพวกเขาแต่ละคน

บันทึกการผลิต

การแสดงออกและความรู้สึกที่ Sabine ประทับใจในบทกวีของเธอเปิดประตูสู่สิ่งพิมพ์ประเภทอื่น ในปี 1965 โองการของเขาได้รับการบันทึกโดย บริษัท แผ่นเสียง Voz Viva de Méxicoซึ่งเป็นผู้รับผิดชอบในการท่อง

Sabines เป็นนักการเมือง

เนื่องจากมาจากครอบครัวที่ทำการเมืองจึงมีอิทธิพลต่อ Sabines ให้เข้ามามีส่วนร่วมในระเบียบวินัยนี้ ในปี 1970 ระหว่างปีพ. ศ. 2519 ถึง พ.ศ. 2522 เขาดำรงตำแหน่งรองผู้ได้รับการเลือกตั้งของเชียปัสสำหรับพรรคปฏิวัติสถาบัน (PRI)

พร้อมกับกิจกรรมทางการเมืองของเขาเขายังคงประกอบอาชีพนักเขียน; ในปีพ. ศ. 2520 เขาได้ตีพิมพ์บทกวีเล่าขานของ Nuevo ในยุคแปดสิบโดยเฉพาะในปี 2531 เขาได้รับเลือกให้ดำรงตำแหน่งรองผู้อำนวยการฝ่าย PRI ในการประชุมสภาแห่งสหภาพสหพันธ์เขตสหพันธ์เม็กซิโกซิตี้ในปัจจุบัน; ในปีเดียวกันนั้นงานของเขา The Moon ก็สว่างขึ้น

ปีสุดท้ายและความตาย

ปีสุดท้ายของชีวิตของ Jaime Sabines มีอาการเจ็บป่วยหลายอย่างรวมทั้งผลพวงของกระดูกสะโพกหัก อย่างไรก็ตามเขาสามารถเผยแพร่ผลงานบางส่วน ต่อมาสุขภาพของเขาทำให้เขาต้องเกษียณอายุและเขาก็หลบภัยในฟาร์มปศุสัตว์ของเขาที่ชื่อว่ายูเรีย

ภาพโมเสคของเมือง Tuxtla Gutiérrezที่ Sabines เกิดและเขาเรียนที่ไหน แหล่งที่มา: pxndx94Pxndx94Pxndx94Pxndx94Pxndx94Pxndx94Pxndx94Pxndx94Pxndx94Pxndx94Pxndx94Pxndx94ArcegaAgguizarPxndx94Pxndx94EreeneneAgguizarSangimediaPXndx94Pxndx94ArcegaAgguizarPxndx94Pxndx94EreeneneAgguizarSangimediaPXndx94Pxndx94ArcegaAgguizarPxndx94Pxndx94EreeneneAgguizarSangimedia

จากนั้นมะเร็งก็ปรากฏขึ้นและชีวิตของนักเขียนก็เต็มไปด้วยอาการกำเริบและภาวะซึมเศร้า Jaime Sabines เสียชีวิตเมื่อวันที่ 19 มีนาคม 2542 ในเม็กซิโกซิตี้ใน บริษัท ของครอบครัวภรรยาและลูก ๆ ของเขา การจากไปของเขาหมายถึงการสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่ในโลกวรรณกรรม

รางวัลและเกียรติยศ

- Chiapas Prize ในปี 2502

- ทุนการศึกษาจาก Centro Mexicano de Escritores ในปี 2507

- รางวัล Xavier Villaurrutia Award ในปี 1973 สำหรับ Maltiempo

- รางวัลElías Sourasky ในปี 1982

- รางวัลวิทยาศาสตร์และศิลปะแห่งชาติในปี 2526

- Juchimán de Plata Award ในปี 1986

- Presea of ​​Mexico City ในปี 1991

- เหรียญ Belisario Domínguezในปี 1994

- รางวัลมาซาตลันสาขาวรรณกรรมในปี พ.ศ. 2539

สไตล์

รูปแบบวรรณกรรมของ Jaime Sabines ไม่เป็นไปตามแนวปฏิบัติหรือบรรทัดฐานใด ๆ : งานของเขามีลักษณะใกล้เคียงกับผู้อ่าน เขาได้รับอิทธิพลจากนักเขียนเช่น Pablo Neruda, Rafael Alberti, RamónLópez Velarde และ James Joyce

ภาษา

ภาษาที่ Sabines ใช้ในงานของเขานั้นชัดเจนแม่นยำและตรงไปตรงมา แม้ว่าโองการของเขาจะประกอบด้วยคำที่มีวัฒนธรรม แต่ก็เป็นที่น่าสังเกตเช่นกันที่จะสังเกตการใช้คำเรียกขานและคำศัพท์ที่เรียบง่ายเพื่อเสริมสร้างความสัมพันธ์กับผู้ฟัง

ความตั้งใจของนักเขียนชาวเม็กซิกันคือการพัฒนาบทกวีในแง่ของความเข้าใจง่ายและเข้าใจ ด้วยวิธีนี้ตรรกะและเหตุผลจึงไปอยู่เบื้องหลังและเป็นอารมณ์และความรู้สึกที่เป็นผู้นำผ่านการแสดงออกและความเป็นธรรมชาติทางวาจา

เกี่ยวกับใจความ

Jaime Sabines เป็นผู้เขียนอารมณ์ งานของเขาเต็มไปด้วยประสบการณ์ในแต่ละวันในขณะที่ความรักและความเหงาก็เป็นประเด็นที่เกิดขึ้นบ่อยเช่นกัน นอกจากนี้การมองโลกในแง่ร้ายความเหงาความเศร้าและจุดจบของการดำรงอยู่เพิ่มเข้ามาในความชอบของเขา

เล่น

คำอธิบายสั้น ๆ เกี่ยวกับผลงานที่เป็นตัวแทนมากที่สุดของเขา

ชั่วโมง

Fue una de las primeras publicaciones poéticas de Jaime Sabines, en la que el poeta evidenció la precisión y claridad de su lenguaje, y un verbo inclinado hacia la transparencia y la honestidad. Hubo en ella la expresión de la posición desesperanzada y pesimista del autor.

Fragmento de “Lento, amargo animal”

“Lento, amargo animal

que soy, que he sido,

amargo desde el nudo de polvo y agua y

viento

que en la primera generación

del hombre pedía a Dios.

Amargo como esos minerales amargos

que en las noches de exacta soledad

¿maldita y arruinada soledad

sin uno mismo?

Trepan a la garganta

y, costras de silencio,

asfixian, matan, resucitan.

Lento, amargo animal

que soy, que he sido”.

Adán y Eva

Esta obra fue un poema en prosa en el que el poeta mexicano expuso a través de simbolismos los cuestionamientos del hombre acerca de la existencia desde el tiempo de la creación. El lenguaje lírico empleado permitió un viaje hacia el comienzo de la vida, para dar respuestas a preguntas vitales.

Los protagonistas, Adán y Eva, en medio de la noche como símbolo, confrontan el miedo, además anhelaron la presencia de la luz. En el poema, hubo presencia de aspectos existencialistas, relacionados con la identidad y el destino del hombre. Estuvo dividido en cuatro secciones.

Fragmento

“La noche que fue ayer fue de la magia. En la noche hay tambores y los animales duermen con el olfato abierto como un ojo. No hay nadie en el aire. Las hojas y las plumas se reúnen en las ramas, en el suelo, y alguien las mueve a veces, y callan… Cuando pasa el miedo junto a ellos, los corazones golpean fuerte… El que entra con los ojos abiertos en la espesura de la noche, se pierde… y nunca se sabrá nada de él…- Eva, le dijo Adán, despacio, no nos separemos”.

Tarumba

Fue uno de los poemarios de Sabines, quizás el más reconocido y recordado. En esta obra el poeta utilizó un lenguaje coloquial, pero con ciertos rasgos líricos. Estuvo estructurado en 34 poemas, más una introducción. También lo anteceden dos lemas de la biblia, relacionados con la liberación.

Tarumba, fue como la otra personalidad superior del propio Jaime Sabines, lo cual fue revelado en algunos de los cantos. Además, hubo en la obra la presencia de diálogos para mayor cercanía. Trató sobre la vida y su redundancia frente a lo tradicional.

Fragmento

“Yo voy con las hormigas

entre las patas de las moscas.

yo voy con el suelo, por el viento

en los zapatos de los hombres,

en las pezuñas, las hojas, los papeles;

voy a donde vas, Tarumba,

de donde vienes vengo.

Conozco a la araña.

Sé eso que tu sabes de ti misma

y lo que supo tu padre.

Sé lo que me has dicho de mí.

Tengo miedo de no saber,

de estar aquí con mi abuela…

Quiero ir a orinar a la luz de la luna.

Tarumba, parece que va a llover”.

Diario semanario y poemas en prosa

En esta obra de Jaime Sabines los acontecimientos se fueron narrando de la forma en que iban sucediendo. El poeta hace un recuento de varios temas, habla de Dios, de su país, del alma, de la mujer, de una forma crítica. Este libro fue publicado en 1961 en la ciudad de Xalapa.

En cuanto a la estructura, la obra estuvo compuesta por aproximadamente 27 textos, sin enumeración alguna. Además, no contenían una proporción definida, algunos eran solo frases, mientras que los más extensos alcanzaron hasta dos cuartillas.

Fragmento

“Te quiero a las diez de la mañana, y a las once, y a las doce del día. Te quiero con toda mi alma y todo mi cuerpo, a veces, en las tardes de lluvia. Pero a las dos de la tarde o a las tres, cuando me pongo a pensar en nosotros dos, y tú piensas en la comida o en el trabajo diario, o en las diversiones que no tienes, me pongo a odiarte sordamente, con la mitad del odio que guardo para mí…”.

Espero curarme de ti

Este poema del escritor mexicano, fue un grito desesperado ante la ausencia del ser amado, y la angustia producida por el amor que se fue. Con un lenguaje sencillo, cargado de emotividad, Sabines planteó un posible tiempo para la cura de la desilusión y la desesperanza en el plano amoroso.

Fragmento

“Espero curarme de ti en unos días. Debo dejar de fumarte, de beberte, de pensarte. Es posible. Siguiendo las prescripciones de la moral en turno me receto tiempo, abstinencia, soledad.

¿Te parece bien que te quiera nada más una semana? No es mucho, ni es poco, es bastante.

…Una semana más para reunir todo el amor del tiempo. Para dártelo. Para que hagas con él lo que quieras: guardarlo, acariciarlo, tirarlo a la basura… Solo quiero una semana para entender las cosas. Porque esto es muy parecido a estar saliendo de un manicomio para entrar a un panteón”.

Yuria

Con esta obra, Jaime Sabines llevó al lector a situaciones o aspectos poco definidos, a través de su lenguaje característico. Como lo afirmaría el mismo autor, el título de la obra no quería decir nada, pero a la vez lo era “todo”, Yuria era, en sí, la poesía.

Algunos de los poemas contenidos en la obra fueron:

– “Autonecrología”.

– “Cuba 65”.

– “Qué costumbre tan salvaje”.

– “Abajo, viene el viento furioso”.

– “Cantemos al dinero”.

– “Me dueles”.

– “Canonicemos a las putas”.

Fragmento de “Me dueles”

“Mansamente, insoportablemente, me dueles.

Toma mi cabeza, córtame el cuello.

Nada queda de mi después de este amor.

Entre los escombros de mi alma, búscame, escúchame.

En algún sitio mi voz sobreviviente, llama,

pierde tu asombro, tu iluminado silencio

…Amo tus ojos, amo, amo tus ojos.

Soy como el hijo de tus ojos,

como una gota de tus ojos soy…

Levántame. Porque he caído de tus manos

y quiero vivir, vivir, vivir”.

Fragmento de “Cuba 65”

“…Porque es necesario decir esto:

Para acabar con la Cuba socialista

hay que acabar con seis millones de cubanos,

hay que arrasar a Cuba con una guataca inmensa

o echarle encima todas las bombas atómicas y los diablos

… Estoy harto de la palabra revolución, pero algo pasa en Cuba.

No es parto sin dolor, es parto entero

convulsivo, alucinante…”.

Tlatelolco 68

Fue un poema de Jaime Sabines, cuyo título y contenido estuvieron relacionados con la masacre ocurrida en México el 2 de octubre de 1968, donde las fuerzas del gobierno acabaron con la vida de varios estudiantes y civiles que se manifestaban.

El escritor se sumó al dolor del pueblo mexicano, y a través de un lenguaje sincero y cercano a la gente, quiso dejar testimonio del suceso. A lo largo de las seis secciones en las que estuvo estructurado el poema, Sabines describió los acontecimientos.

Fragmento

“El crimen está allí,

cubierto de hojas de periódicos,

con televisores, con radios, con banderas olímpicas

el aire denso, inmóvil,

el terror, la ignominia.

Alrededor las voces, el tránsito, la vida.

Y el crimen está allí.

…Tenemos Secretarios de Estado capaces

de transformar la mierda en esencias aromáticas

diputados y senadores alquimistas,

líderes inefables, chulísimos,

un tropel de putos espirituales

enarbolando nuestra bandera gallardamente.

Aquí no ha pasado nada.

Comienza nuestro reino…”.

Los amorosos: cartas a Chepita

Este libro fue la recopilación de las correspondencias que Jaime Sabines sostuvo durante un tiempo con Josefa Rodríguez, alias “Chepita” tras su relación a distancia. Ella, después de un tiempo, en 1953 se convirtió en su esposa y madre de sus hijos.

En esta obra se reflejó la forma en que el autor expresó el sentimiento amoroso por su amada. Sabines se despoja de toda vestidura y con un lenguaje sincero y tierno le entregó su alma al amor de su vida; también le narró algunos acontecimientos que le sucedieron lejos de ella.

Fragmento

“Estoy muy enamorado, pero eso no tiene que ver nada con esto. A lo mejor un día de estos dejo de escribirte. O te escribiré solamente cuando tenga deseos, necesidad de hacerlo… Si yo quiero hacerlo diario, tanto mejor. Pero siempre la cosa espontánea y natural. Quiero ser libre dentro de esta esclavitud.

Te quiero, sí, te quiero: pero a medida de que te quiero se me van haciendo innecesarias las palabras; tengo que saber que no es indispensable el decírtelo. ¿Comprendes? Si tú no fueras tú, no diría esto. Podrías salirme con que no te quiero, con que no te comprendo, con que no soy tuyo».

La luna

Fue uno de los poemas más famosos de Sabines, hasta tal punto que cantantes como Joan Manuel Serrat le añadieron música. La obra fue de carácter surrealista, y la luna, la protagonista, una especie de simbología en relación con las cosas que se desean; en el texto hubo metáforas y comparaciones.

Fragmento

“La luna se puede tomar a cucharadas

o como una cápsula cada dos horas.

Es buena como hipnótico y sedante

y también alivia

a los que me han intoxicado de filosofía.

Un pedazo de luna en el bolsillo

es mejor amuleto que la pata de conejo:

sirve para encontrar a quien se ama…

Pon una tierna hoja de la luna

debajo de tu almohada

y mirarás lo que quieres ver”.

Recogiendo poemas

Fue una de las últimas obras del escritor mexicano, en la cual recogió varios poemas escritos durante su carrera literaria. La temática estuvo relacionada con las vivencias y experiencias de los seres humanos, los cuales se vincularon con el amor, la soledad, la angustia y otras emociones.

Fragmento de “Me encanta Dios”

“Me encanta Dios. Es un viejo magnífico

que no se toma en serio. A él le gusta jugar y juega,

y a veces se le pasa la mano y nos rompe una pierna

o nos aplasta definitivamente. Pero esto

sucede porque es un poco segatón

y bastante torpe con las manos.

…Dios siempre está de buen humor.

Por eso es el preferido de mis padres,

el escogido de mis hijos, el más cercano

de mis hermanos…

el pétalo más tierno, el aroma más dulce,

la noche insondable,

el borboteo de luz

el manantial que soy.

A mí me gusta, a mí me encanta Dios.

Que Dios bendiga a Dios”.

Frases

– “La poesía ocurre como un accidente, un atropello, un enamoramiento, un crimen; ocurre diariamente a solas, cuando el corazón del hombre se pone a pensar en la vida”.

– “El amor es el silencio más fino, el más tembloroso, el más insoportable”.

– “El poema es el momento en que se capta con la sangre el pensamiento de la vida”.

– “Los escritores no te dejan copiar su estilo, si acaso su libertad”.

– “Ojalá te encuentre aquí, en alguna calle del sueño. Es una gran alegría esta de aprisionarte con mis párpados al dormir”.

– “Entonces comprendí que no se debe vivir a lo poeta, sino a lo hombre”.

– “Te desnudas igual que si estuvieras sola y de pronto descubres que estás conmigo. ¡Cómo te quiero entonces entre las sábanas y el frío!”.

– “Te recuerdo en mi boca y en mis manos. Con mi lengua y mis manos te sé, sabes a amor, a dulce amor, a carne, a siembra, a flor, hueles a amor, a ti, hueles a sal, sabes a sal, amor y a mí”.

– “Te quiero, sí, te quiero: pero a medida que te quiero se me van haciendo innecesarias las palabras”.

– “Me tienes en tus manos y me lees lo mismo que un libro. Sabes lo que yo ignoro y me dices las cosas que no me digo”.

Referencias

1. Tamaro, E. (2004-2019). Jaime Sabines . (N/a): Biografía y Vidas. Recuperado de: biografiasyvidas.com.
2. Jaime Sabines. (2019). España: Wikipedia. Recuperado de: es.wikipedia.org.
3. Jaime Sabines. (2018). (N/a): Qué Leer. Recuperado de: queleerlibros.com.
4. Ramírez, M., Moreno, E. y otros. (2019). Jaime Sabines. (N/a): Busca Biografías. Recuperado de: buscabiografias.com.
5. Jaime Sabines. (S. f.). (N/a): Escritores Org. Recuperado de: escritores.org.